Podręcznik dla rodziców i opiekunów "Aktywne wychowanie", R. Campbell

Kiedyś w autobusie usłyszałam rozmowę dwóch starszych panów, z których jeden skarżył się drugiemu, że jego syn ma problemy z dziećmi. Są nieposłuszne i rozpieszczone. Opowiadał wiele sytuacji, na potwierdzenie swoich słów. Ten drugi pan co rusz kiwał głową, w końcu powiedział: "Tak, tak. Wychowanie dzieci to nie łatwa sprawa. Łatwiej kamienie gryźć i beczkę soli zjeść niż dzisiaj wychować dzieci". Hmmm... Myślę, że coś w tym jest. Bo sami przyznajcie, że to nie jest takie proste. Nie raz to ciężka praca, która wymaga od rodziców stalowych nerwów i cierpliwości. Oczywiście wszystko zależy od charakteru dziecka oraz podejścia rodziców. Współcześni rodzice są wręcz obsypywani "dobrymi radami" ze strony otoczenia, co mają robić, jak wychowywać, jak karać, pouczać i nagradzać. Jak nie dać sobie wejść na głowę, jak nie wychować małego tyrana, itd. itp. Jednak wiele z tych osób zapomina, że dzieci są różne. To, że jedna metoda wychowawcza zadziałała na Jasia nie znaczy, że to samo podziała na zachowanie Stasia. 

W księgarni półki uginają się od podręczników napisanych przez ekspertów, znanych psychologów dziecięcych lub nianie, a także przez samych rodziców. 

 Tak, jak pisałam już o tym na swoim profilu fb, postanowiłam zrecenzować kilka książek,  które posiadam na temat wychowania dzieci. Jest ich trochę. 

 Dziś zacznę od książki pt.: "Aktywne wychowanie", autorstwa Rossa Campbella, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Vocatio. Jest to książka niewielkiego formatu. Jej treść dotyczy tego, jak wpływać na pozytywny rozwój emocjonalny i społeczny dziecka. 

 Autor w swojej książce posługuje się wieloma przykładami z życia (również własnej rodziny), jak i osób, które zwracały się do niego z prośbą o radę.  Campbell pisze, jak ważne jest zaspokajanie potrzeb emocjonalnych naszych pociech. Nie wystarczy im tylko mówić o miłości, ale ją okazywać. Ta miłość musi być aktywna, aby emocjonalny zbiornik dziecka był wypełniony po brzegi. Jego zdaniem dziecko zachowuje się źle i nieodpowiednio wtedy, gdy jakaś z jego potrzeb jest niezaspokojona. Rodzic powinien wówczas zapytać sam siebie: "Czego potrzebuje moje dziecko?". Większość rodziców zastanawia się jednak co zrobić, aby skorygować złe zachowanie, co od razu prowadzi do kary. Gdy jednak rodzice zastanowią się nad potrzebami dziecka, będzie im łatwiej podjąć kolejne, konkretne kroki. 

 Dziecko, które czuje miłość swoich rodziców, "widzi" ją, jest szczęśliwsze, czuje się dla nich ważne i przez nich szanowane. W swojej książce Campbell, podkreśla jak ważna jest bliskość między rodzicami i dziećmi. Porusza również wiele kwestii, nad którymi głowią się rodzice, m.in. temat kar oraz dyscypliny. Kara jest rodzajem dyscyplinowania, natomiast dyscyplina sama w sobie karą nie jest. Pisze również o tym, jakimi metodami się posługiwać, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach, jak motywować dziecko do dobrego zachowania. Nie pomija również kwestii wychowania w wierze w Boga, czy wpływie, jaki na dzieci wywierają mass media.

Ross Campbell mówi o dwóch podejściach wychowawczych: biernym i aktywnym. Tak o tym pisze:

"Różnica między tymi metodami wychowania jest następująca: Podejście bierne polega na reagowaniu na zachowanie dziecka, podejście aktywne ukierunkowane jest na jego potrzeby. Podejście bierne prowadzi do metod wychowawczych opierających się na karze, natomiast podejście aktywne przewiduje podstawowe potrzeby dziecka, a następnie stara się owe potrzeby zaspokoić. Pozytywny, aktywny sposób podejścia jest bardziej skuteczną metodą wychowawczą."

Ile rodzin, tyle opinii i metod wychowawczych.  Każdy rodzic zna swoje dziecko najlepiej i wie, jak do niego dotrzeć, co wpłynie na zmianę w jego zachowaniu. 

 Na pewno w książce podoba mi się to, że jest oparta na wielu przykładach z "życia wziętych" oraz, że autor pokazuje przykładowe sytuacje i jak można się w nich zachować. Dużo mówi o miłości i  bliskich relacjach z dziećmi. Ważnym aspektem dla mnie, który tutaj porusza jest rozwój duchowy dziecka. Jak rozmawiać z nim o Bogu, od czego zacząć, jak przekazać mu wartości religijne. To dla nas istotna kwestia. Myślę, że warto zwrócić uwagę na tę pozycję.

 Uważam, że kara może być dopuszczalna, jednak powinna być ona dostosowana do przewinienia oraz wieku dziecka. Oczywiście nie mówię tu o stosowaniu kar fizycznych, a o ograniczaniu pewnych przyjemności, np. korzystania z urządzeń elektronicznych, wstrzymanie kieszonkowego, odesłanie do pokoju na czas, aż dziecko się uspokoi, itp. Po tym powinno się porozmawiać o zaistniałej sytuacji, a dziecko powinno przeprosić. Jeśli my zawiniliśmy, to my powinniśmy przeprosić, że zachowaliśmy się tak, a nie inaczej. Do błędów trzeba się przyznawać, tego powinniśmy uczyć dziecko, nawet na swoim przykładzie. Oczywiście jestem również za tym, żeby duuużo się przytulać, całować i wspólnie spędzać czas. Rozmawiać, rozmawiać i rozmawiać. Dziecku trzeba postawić pewne granice. Musi wiedzieć, co mu wolno, a jakie zachowania są niedopuszczalne i nietolerowane. Uważam, że dzięki jasno określonym zasadom, pociechy nie tracą poczucia bezpieczeństwa.

 Każdy rodzic stara się wypracować własną metodę. Może kierować się poradami zawartymi w książkach. Na pewno przeczytać nie zaszkodzi, dlatego przed nami jeszcze kilka tego typu książek, niektóre są bardzo stare inne to nowości, część mam jeszcze z okresu studiów pedagogicznych. Możemy wyciągnąć z nich wiele dobrego, chociażby przykładowe zachowania do adekwatnych sytuacji.

A co Wy myślicie o tego typu podręcznikach? Czytaliście? Czytacie? Czy dostosowywaliście się do zawartych w nich rad i wskazówek? A może macie jakieś tytuły, które pomogły Wam w trudnych sytuacjach wychowawczych? Jestem bardzo ciekawa. :)

Książkę możecie znaleźć na stronie Oficyny Wydawniczej Vocatio

TUTAJ