"Instytut piękności", Maria Paszyńska, Wyd. Pascal - RECENZJA KSIAŻKI

Tytuł: "Instytut piękności"
Autor: Maria Paszyńska
Wydawnictwo: PASCAL
Oprawa: miękka
Strony: 368
DOSTĘPNA: TUTAJ

"Wbrew panującej powszechnie tendencji przeciwstawiania się lalkowemu wizerunkowi płci pięknej pani Walter powtarzała, że uroda jest siłą, pozwala bowiem zmylić przeciwnika, sprawić, by stał się mniej czujny, odsłonił, umożliwiając atak. Uczyła swoje wychowanki, jak dbać o intelekt na równi z urodą. Sama była najlepszym przykładem skuteczności głoszonych przez siebie metod."

Bardzo lubię czytać książki, które w swojej fabule mają wpleciony wątek historyczny, związany z burzliwym okresem II wojny światowej. A jeszcze lepiej takie, które opowiadają o tych tragicznych dla naszego kraju czasach.  Ten okres historii, interesuje mnie i intryguje od wielu lat. Wtedy wydarzyło się wiele zła i tragedii, uważam jednak, że trzeba o tym czytać, poznawać historię, nie udawać, że nic się nie stało. Trzeba pamiętać, chociażby ze względu na tych, którzy dla Polski oddali swoje życie, poświęcili najwięcej. A także o tych, którzy ryzykując życie swoje i swoich bliskich, dawali schronienie tym, którym groziła zagłada. Wśród Polaków, znalazło się wielu, którzy pomagali Żydom, ukrywając ich w swoich domostwach. Niewątpliwie, czas II wojny światowej, był dla tej ludności tragiczniejszy w skutkach. Hitler zdecydował o losie milionów Żydów. Na śmierć skazał  wszystkich, bez wyjątku na płeć, wiek, czy status społeczny.

 "Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat"

27 lutego 2019 roku, swoją premierę miała najnowsza powieść Marii Paszyńskiej, pt. "Instytut piękności" (Wyd. Pascal). Książka jest swoistego rodzaju hołdem dla kobiety, która ratowała skazane na zagładę Żydówki. Jest nią doktor i dietetyk, Mada Walter (Walterowa, jak wolała by ją nazywano), która w okresie niemieckiej okupacji, otworzyła i prowadziła Instytut Piękności, przy ulicy Marszałkowskiej 137. To tam, praktycznie pod nosem Niemców (a więc nie bez ryzyka), za sprawą zabiegów pielęgnacyjnych i kosmetycznych, zmieniała wygląd żydowskich kobiet wyprowadzonych z getta, maskowała ich semickie rysy. Walterowa, uczy ich nowych imion i nazwisk, tajników makijażu, katechizmu, a także kuchni staropolskiej. Wśród nich są: Sara (piękna, utalentowana kobieta, niegdyś autorka, która pod woalką skrywa szpecący ślad po wybuchu bomby), Dalila (surowa ortodoksyjna Żydówka, żona rabina), Zoja (młodziutka poeta, tłumaczka, żona słynnego profesora) i Leila (młodziutka dziewczyna, którą Walterowa niemal siłą zabrała spod murów getta). Każda z kobiet, ma swoją historię, własne przeżycia osobisty ból. One też znalazły schronienie w mieszkaniu Mady, szybko też połączyła je przyjaźń. Czy mimo starań pani doktor, uda się ocalić kobiety od zagłady?

 Książka Marii Paszyńskiej, zainteresowała mnie na początku swoją okładką. Po pierwsze, sam tytuł wydał mi się intrygujący. Zanim przeczytałam opis fabuły, to właśnie on zwrócił moją uwagę. Pierwsze, co nasunęło mi się na myśl, to pytanie, czy w czasie okupowanej Warszawy, kobiety były tak próżne, że myślały o swojej urodzie. Szybko jednak przyszła refleksja: być może to był sposób na to, aby nie zatracić się w chaosie wojny, nie zwariować i zachować resztki człowieczeństwa. Grafika okładki zwróciła moją uwagę swoją dwuznacznością. Składały się na nią skrajne obrazy: na górze połowa twarzy, niewątpliwie urodziwej kobiety, poniżej zaś -  zgliszcza poranionego miasta. Dość miałam tych domysłów, dlatego szybko przeczytałam opis na okładce. I już wiedziałam, że historia pociągnie mnie ze sobą...

Warto wspomnieć, że powieść została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Postać Mady Walter oraz Instytut Piękności, istniały naprawdę. Postaci Żydówek, są fikcyjne, jednak autorka tak umiejętnie poprowadziła ich losy, tak pięknie wykreowała bohaterki, iż czytając powieść, byłam przekonana, że one również były realnymi kobietami. Tymi, które przeżyły straszne chwile. Bez problemu mogłam sobie wyobrazić wszystkie panie, którym autorka przydzieliła role. Dopiero czytając Posłowie, okazało się, że to postacie stworzone na potrzeby książki. Byłam w szoku, ale takim pozytywnym, ponieważ tak realne się wydawały. 

Piękny język, składa książkę w plastyczną całość. Wyjątkowe opisy, ciekawe wątki, które wywołują masę emocji, to niezaprzeczalne atuty "Instytutu piękności". Z każdą stroną, zagłębiałam się w książkę coraz bardziej. Poznawałam bohaterki, ich losy, wspomnienia z przeszłości oraz to, co musiały zrobić aby przetrwać. Wiele opisów, wywołało moje wzruszenie, uśmiech, złość,  ale też niedowierzanie czy szok. Jestem pod wielkim wrażeniem powieści. Autorka niczego nie ubarwia, pokazuje, jak potworna jest wojna oraz to, do czego może doprowadzić. Wstrząsający był dla mnie opis "kary", jaką Sara i Zoja, wymierzyły jednemu szmalcownikowi. Niestety, w tych trudnych czasach znaleźli się i tacy, którzy żerowali na nieszczęściu innych, donosili Niemcom nie tylko na Żydów, ale także na Polaków, którzy im w czasie wojny pomagali. Jednak Polskie Podziemie (Sara należała do organizacji), potrafiło sobie z takimi osobnikami umiejętnie poradzić... 

Jeszcze długo powieść Marii Paszyńskiej zostanie w mojej pamięci. Nie wykluczone, że za jakiś czas do tej historii wrócę. Autorka stworzył wyjątkowe dzieło, które wciągnęło mnie bez reszty, wywołało wiele emocji, skłoniło do refleksji. Choć temat trudny i bolesny, lekturę czytało się bardzo szybko. Podobało mi się, jak w piękny sposób autorka nakreśliła więzi łączące bohaterki, rodzące się przyjaźnie, ale też różne oblicza miłości.

Finał trochę mnie zasmucił. Szczególnie los Zoji oraz pani Walter. Nie spodziewałam się takiego zakończenia jej historii oraz tego, jak wyglądało dalsze życie tej ostatniej. 

Jeśli interesuje Was tego typu literatura - serdecznie polecam. Naprawdę warto przeczytać tę powieść. Mnie zachwyciła i poruszyła do głębi. Wierzę, że i w Was wywoła podobne uczucia.

Za egzemplarz
serdecznie dziękuję
Wydawnictwu